Κάτι κακό συμβαίνει στην Αγγλία: Το Νησί θυμίζει Ελλάδα του 1987, οι παμπ έχουν αδειάσει

Κάτι τρέχει στην Αγγλία. Οι παμπ αδειάζουν, η χώρα θυμίζει Ελλάδα του 1987 και οι παλιοί θυμούνται δροσερά καλοκαίρια και σκοτεινιάζουν…

Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα, που λένε… Σε αντίθεση με τα στερεότυπα, η πραγματικότητα είναι διαφορετική: δεν βρέχει τόσο πολύ στο Μεγάλο Νησί! Οι βροχερές μέρες είναι λιγότερες από ό,τι στο Παρίσι, στο Άμστερνταμ, στις Βρυξέλλες ή στη Ζυρίχη. Το Λονδίνο είναι μια πόλη με ήπιο, κλίμα, με ηλιοβασιλέματα που πολλές φορές θυμίζουν ζωγραφικούς πίνακες, αλλά και συννεφιασμένες, γκρίζες μέρες. Ο βαρετός χειμώνας δίνει τη θέση του στην απαλή άνοιξη και ακολουθεί συνήθως ένα ήπιο καλοκαίρι.

 Και το να πίνεις στους κλειστούς χώρους των παμπ είναι σχεδόν πάντα το καθιερωμένο και το να τρως σε εξωτερικούς χώρους είναι περισσότερο εξεζητημένο… Το Λονδίνο δεν είναι μια πόλη όπου ο αέρας είναι ζεστός και το γρασίδι ξεραμένο. Δεν ήταν… Τώρα είναι!
Το να βρεθεί κάποιος στο Λονδίνο αυτή την εβδομάδα, είναι σαν να διακτινίστηκε στο Ντουμπάι ή σε κάποιον άλλο τόπο της αραβικής χερσονήσου: Η Ευαντζέλικα κοιτάζει γύρω της και όλα μοιάζουν ίδια, όμως όλα έχουν αλλάξει δραματικά.

Ο αέρας είναι σαν της Φλόριντα, ζεστός και βαρύς, η ομίχλη σαν καρτ ποστάλ του Λος Άντζελες και η θερμοκρασία θυμίζει ελληνικό νησί τον Αύγουστο.
Η Ευαντζέλικα πήγε στη δουλειά της σήμερα το πρωί ντυμένη ελαφρά όπως θα πήγαινε Ιούλιο μήνα στο κέντρο της Αθήνας: με ένα σορτ, ένα μακό φανελάκι και ένα καπέλο του μπέιζμπολ που το γύρισε προς τα πίσω, σαν να ήταν στην Αμερική. 

Τα κουνούπια ανακάλυψαν την Αγγλία…
Ανακάλυψε την φθηνότερη ασφάλεια για το αυτοκινητό σου εύκολα και γρήγορα!σύγκριση ανάμεσα σε 27 ασφαλιστικές εταιρίες

Ένα κουνούπι βούιζε στο αυτί της καθώς καθόταν στο σκοτεινό σαλόνι, με τις κουρτίνες ερμητικά κλεισμένες για να μην μπαίνει ο ήλιος. Δεν υπάρχουν κλιματιστικά στην Αγγλία, βλέπετε. Αυτό το «πράγμα» που έχουν οι άνθρωποι σε άλλες, νότιες χώρες, όπου ο καιρός είναι ακραία θερμός και που παγώνει τους εσωτερικούς χώρους και πολεμάει τη ζέστη, στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν το… γνωρίζουν. Ούτε τα κουνούπια… γνώριζαν.

Σε κάποιες χώρες του κόσμου, το air-con είναι πανταχού παρόν. Στην Ελλάδα, μετά τον φονικό καύσωνα του ’87 τα κλιματιστικά έγιναν είδος πρώτης ανάγκης. Για τους περισσότερους Βρετανούς ακριβή καθημερινότητα συνήθως σημαίνει να έχουν ένα βικτοριανό σπίτι, δίπατο – αν μπορούν να το αντέξουν οικονομικά – με όσο το δυνατόν περισσότερες πινελιές υπαίθρου, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ένα κρύο, καταθλιπτικό σπίτι το χειμώνα και ένα μουντό – αποπνικτικό το καλοκαίρι.
Οι πραγματικά στιλάτοι Βρετανοί προσποιούνται ότι είναι άνθρωποι της επαρχίας, ντυμένοι με τριμμένα ρούχα. Το air-con είναι λίγο νεοπλουτισμός, λίγο ξένο, λίγο αμερικάνικο, όμως όχι για πολύ ακόμη, αν αυτή η ζέστη συνεχιστεί.

Ο καιρός αλλάζει, όπως και οι αναμνήσεις των παιδιών που ζουν στην Αγγλία . Τα νέα παιδιά ανοίγουν το κινητό τους τηλέφωνο και αναζητούν δροσιά στις αναρτήσεις τους. Οι παλιοί Βρετανοί βλέπουν και βιώνουν έναν καιρό ξένο, που τους προκαλεί – εκτός από δυσφορία – νοσταλγία για ό,τι έχει χαθεί.

Ο Άγγλος συγγραφέας Tom McTague θυμάται όταν ήταν διακοπές και έβγαζε το χέρι του από το παράθυρο: ο αέρας ήταν ζεστός, κάτι που του αποσπούσε το νου. Στο πατρικό σπίτι του, είχε συνηθίσει τις ήπιες καλοκαιρινές μέρες που περνούσε παίζοντας στη φύση, τους χειμωνιάτικους περιπάτους και την αναμμένη φωτιά όταν γύριζε στο μεγαλο σαλόνι των γονιών του και τα χιόνια να ντύνουν τα χωράφια. Όλα αυτά μοιάζουν πια σαν τα οράματα του Τζον Μέιτζορ για τη βουκολική Αγγλία… 

Ο Τζορτζ Όργουελ είχε πει ότι όταν επιστρέφεις στην Αγγλία από οποιαδήποτε άλλη χώρα, έχεις αμέσως την αίσθηση ότι αναπνέεις διαφορετικό αέρα. «Τα πλήθη στις μεγαλουπόλεις, με τα σκυθρωπά πρόσωπα τους, τα άσχημα δόντια και τους ευγενικούς τρόπους τους, είναι διαφορετικά από ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις», έγραψε. Αλλά η Αγγλία δεν είναι μόνο αυτά. Στην Αγγλία κυριαρχεί «η ποικιλομορφία του χάους! Το κροτάλισμα των τσόκαρων στις πόλεις του Λάνκασαϊρ, το πέρα δώθε των φορτηγών στον Great North Road, οι ουρές έξω από τις Τράπεζες, το σύρσιμο των τραπεζιών στις παμπ του Σόχο, οι παλιές υπηρέτριες που σεργιανίζουν μέσα από την πρωινή ομίχλη του φθινοπώρου. Όλα αυτά δεν είναι μόνο σπαράγματα, αλλά χαρακτηριστικά κομμάτια της αγγλικής ζωής». Και τώρααα; Τίποτα από αυτά δεν υπάρχει πια, αλλά η Αγγλία εξακολουθεί να είναι Αγγλία!

Δεν είναι τόσο απαλά τα πράγματα..

Είναι όμως τόσο απαλό όσο να το λέμε; Οι πυρκαγιές που καίνε κατά μήκος του M25, του κύριου αυτοκινητόδρομου που περιβάλλει το Λονδίνο, υποδηλώνουν το αντίθετο. Το ίδιο ισχύει για τις προειδοποιήσεις για ακραία καιρικά φαινόμενα, με τη θερμοκρασία στο κόκκινο. Δεν είναι τόσο απαλά τα πράγματα αυτή την εβδομάδα.
Έχει αλλάξει η Αγγλία, λοιπόν; Φυσικά και έχει – το κλίμα αλλάζει – αλλά η αλήθεια είναι ότι η νοσταλγική Αγγλία υπήρχε πάντα πλάι με όλες τις άλλες «Αγγλίες», που είναι επίσης ακόμα εκεί: η Αγγλία της βίας και της φτώχειας, της βρωμιάς και της ασχήμιας. Η ευγενική παλιά Αγγλία, αυτή η γη των φαινομενικά ήρεμων, συνεσταλμένων ανθρώπων με τους ήπιους τρόπους υπάρχει επίσης. Το Λονδίνο είναι η πόλη που περιέχει όλες αυτές τις «Αγγλίες» σε έναν τόπο. Δεν είναι όπως η Νέα Υόρκη ή το Παρίσι, αλλά μια πόλη – συλλογή άλλων πόλεων, που συχνά μπορεί να νοιώθουν εντυπωσιακά επαρχιώτικες.

Το Λονδίνο, μέχρι «χθες», ήταν μια μεγαλούπολη που ανάσαινε κάτω από ήπιες θερμοκρασίες με ελαφρά συννεφιασμένες μέρες. Ίσως χρειαζόταν, άλλα καλοκαίρια, να φορέσετε το ελαφρύ μπουφάν σας, να ετοιμάσετε τις γαλότσες σας για να πάτε μια βόλτα ή να πάρετε μαζί σας μια ομπρέλα, αλλά μέχρι εκεί. Το Λονδίνο είναι (και) ένα μέρος όπου οι σκοτεινές παμπ απλώς λειτουργούν και η ζωή είναι πιο ευχάριστη από ό,τι στις περισσότερες άλλες γιγάντιες πόλεις της Ευρώπης και όχι μόνο. Ωστόσο, σήμερα, η Ευαντζέλικα κυνηγάει να βρει ένα δροσερό δωμάτιο, ιδρώνει και ανησυχεί για το πώς θα κοιμηθεί τη νύχτα.

Είναι πολύ καυτό για να είναι αληθινό…. Η Αγγλία δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σε αυτούς τους καιρούς. Τα παιδιά ζεσταίνονται αφόρητα, τα τρένα ακυρώνουν τα δρομολόγιά τους, οι φωτιές κατακαίουν το παρελθόν… Οι πολιτικοί τρελαίνονται ξανά, σαν να είναι – τι ντροπή – Αμερικανοί . Το χειρότερο από όλα όμως, το να περπατήσεις μέσα από το πάρκο για να καθίσεις σε μια παμπ είναι πια δοκιμασία. «Αν το χάσουμε αυτό, τι μένει;»
Πώς μπορείς να παραμείνεις ευγενικός, χαρούμενος όπως στην παλιά Αγγλία, αν κάνει πολύ ζέστη και γιατί να πας στην παμπ; Αυτό, το τελευταίο, πάνω απ’ όλα, είναι το σοβαρό προειδοποιητικό σημάδι ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει, κάτι δεν πάει καλά στο Βασίλειο των Βρετανών…

Πηγή: Tom McTague συγγραφέας στο The Atlantic με έδρα το Λονδίνο.